Matko ile można czekać na wyniki głupiej biopsji.....

Już chciałabym mieć za sobą tą rozmowę z lekarzem i całe leczenie...

Chce się  już  pozbyć  tego "Maćka" mam przez niego same problemy....

Chce zacząć  w końcu normalne życie..a nie...

Ciągle muszę jeździć na badania i po wyniki już  mam tego wszystkiego dość....

Moje życie miało się odmienić, ale nie tak.... 

Po pierwszym nowotworze kiedy zaczęłam naukę w szkole podstawowej przez całe 6 lat byłam naśmiewania przez rówieśników w szkole  i nie tylko. Kiedy poszłam do gimnazjum miałam wspaniałą  klasę  zawsze stawała za mną  murem, nie pozwolili nikomu się ze mnie śmiać za to im z całego serca DZIĘKUJĘ.

Myślałam, że w liceum będzie tam samo dorośli ludzie, którzy powinni zrozumieć niepełnosprawnych( ni chodzi tu tylko o mnie), ale niestety nawet wychowawczyni, nie potrafiła tego zrozumieć. Przemęczyłam się  jakoś  te trzy lata mimo iż  w 3 klasie po polskim z kobietą, która już  wg nie rozumiała jak się sprawy mają   przychodziłam z ciśnieniem 180 na 100 ale co tam.. Nie rozumiała, że dla mnie ważniejsze są wizyty u lekarzy, przez co o mały włos nie zostałam dopuszczona do matury ( tu dziękuje wszystkim nauczycielom i dyrekcji za stanie w mojej obronie przed tą panią).

Dlatego myślałam, że kiedy zacznę  nową  szkołę  policealną ( studia odpadają w tym i przyszłym roku), w nowym mieście nikt nie będzie musiał znać  mojej przeszłości. Myślałam, że to będą  najcudowniejsze lata mojego życia. Jednak zamiast nowej szkoły zacznę  nowe leczenie co mnie przeraża, leczenie, chemia okres po leczeniu i wg, nie wiem jak ja to jeszcze wytrzymuję..

Chyba daję rade  dzięki przyjaciołom, którzy są  zawsze ze mną.. Kocham ich za to....